Er is corona en er is een crisis. Daardoor zijn er ouderen die vereenzamen, terwijl 90% van de 70-plussers moeite heeft om hulp te vragen aan mensen die ze niet kennen. Daarom is er nu een oproep aan alle Nederlandse gemeenten om in actie te komen. De noodkreet komt van Stichting Alles Voor Mekaar in Heusden. Is dit iets voor uw gemeente?
De situatie: eenzame ouderen niet bereikbaar
Alles Voor Mekaar stelt dat het juist in deze moeilijke coronatijd van het allergrootste belang is dat eenzame ouderen goed worden vastgehouden, dat we aandacht aan ze schenken en dat ze geholpen worden waar nodig. Via het programma ‘Eén tegen Eenzaamheid’ hebben de gemeenten de opdracht gekregen om iets te doen aan de bestaande eenzaamheid onder burgers. Ondanks het feit dat gemeenten hun best doen, vaak gebruikmakend van organisaties die zich met ouderen bezighouden, blijken veel kwetsbare, eenzame ouderen op geen enkele manier bereikbaar.
De oplossing: alle ouderen telefonisch benaderen
Het voorstel van Alles Voor Mekaar is dat gemeenten alle ouderen van 70 jaar en ouder in hun gemeente traceren en persoonlijk benaderen. Dit kan door gebruik te maken van de Basisregistratie Persoenen. In dat systeem staan alle 70-plussers in een gemeente. Ambtenaren gaan deze mensen bellen aan de hand van vier vragen:
- hoe gaat het met u? Hoe is het met uw gezondheid op dit moment?
- kunt u ergens hulp bij gebruiken?
- als de situatie de komende weken verandert en u hulp nodig heeft of een luisterend oor kunt u bellen met …………
- hoe vond u het dat wij u belden? Vindt u het goed dat we wellicht nog eens bellen?
Privacybescherming is geregeld
Het Plan van aanpak van Alles Voor Mekaar zorgt voor bescherming van privacy. Daarin staat onder andere dat bellende ambtenaren hun eigen mobiele telefoon inleveren, zodat er geen foto’s van bellijsten gemaakt worden. Er wordt alleen gewerkt met papieren lijsten, om na gebruik te vernietigen. En niemand neemt iets mij bij het verlaten van het gebouw waarvandaan gebeld wordt.
Wat vindt u?
Maakt de huidige coronacrisis deze bijzondere actie gewenst of noodzakelijk? Bent u van plan dit op te pakken, of hebt u het al gedaan? We zijn benieuwd naar uw ideeën en ervaringen. Die kunt u onder dit bericht delen.
Informatie
| Publicatiedatum | 26 mei 2020 2020 |
| Laatste aanpassing | 26 mei 2020 |
| Bron | Gemeente.nu |
| Onderwerpen | nieuws, signaleren, gemeenten |
Bellen klinkt heel leuk, maar veel ouderen staan niet meer in het telefoonboek of hebben geen vaste aansluiting meer. De telefoonnummers verkrijgen om daadwerkelijk te gaan bellen, is een grote uitdaging.
Wij hebben een vrijwilliger ingezet afgelopen weken om al onze bewoners te bellen (410 woningen voor 55+-ers, veelal bewoners van 70+). Onze vrijwilliger heeft de vragen gesteld zoals hierboven vermeld staan. Opvallend is dat ik nu maar een stuk of 7 adressen heb, waar ik zelf nog een keer persoonlijk langs ga om poolshoogte te nemen. Veelal geven mensen aan dat het goed met hen gaat, dat ze het lastig vinden de huidige tijd, maar ze uiten geen eenzaamheid. Ik denk dat veel mensen hier ook te trots voor zijn en niet zielig gevonden willen worden.
Misschien dat we onder onze bewoners een oproep moeten doen om anoniem te kunnen melden bij ons wanneer er eenzaamheid bij een bewoner vermoed wordt. Dan heb je veel meer ogen en oren in een woongebied en kom je misschien achter de schrijnende gevallen. Telefonisch zullen zij zich ook niet zo snel melden, vermoed ik.
Ben benieuwd naar de andere reacties.
…zoals bij veel gesprekken krijg je pas ècht inzicht, als je de vraag àchter de vraag kan stellen. En als je intrinsieke betrokkenheid ervaart.
Wie zijn de ambtenaren, die de voorgestelde gesprekken zouden moeten gaan voeren? Zijn die toegerust, om persoonlijke, empathische gesprekken te voeren? Kan er niet beter samengewerkt worden met de plaatselijke welzijnsorganisatie?
De ervaring leert, dat mensen zichzelf niet als eenzaam (willen) kenmerken.
De vraag is, wat mensen nodig hebben om een fijn leven te leiden. Dat is voor iedereen anders.
Iemand met een groot netwerk kan eenzaam ervaren. Iemand met een klein netwerk heeft misschien helemaal geen behoefte om dat uit te breiden….
Naar mijn idee zou een gesprek over behoeften altijd gevoerd moeten worden. En in dat gesprek kan je samen met betreffende persoon onderzoeken wat nodig is om aan die behoeften te voldoen. Wat kan de persoon zelf? Waar/bij wie kan hij/zij ondersteuning vragen? Niet alleen nu, ten tijde van beperkingen door de COVID-19 pandemie, maar áltijd zou een gemeente oog moeten hebben voor haar inwoners. En hé, niet alleen ouderen kunnen gevoelens van eenzaamheid ervaren. Ook jongeren.
Hoe je mensen bereikt die vraagverlegen zijn, is de grootste uitdaging. Mogelijk dat ‘straatambassadeurs’ daar een rol in kunnen nemen. Die hebben oog voor buurtgenoten en bellen aan waar gordijnen vaak dichtblijven. Zij kennen de mensen en hun verhalen en weten zo goed wat speelt. Straatambassadeurs hebben korte lijntjes naar professionals en kunnen daar ruggespraak houden alsook naar doorverwijzen. Een duurzamere aanpak dan een telefoongesprek vanuit het stadhuis voeren.